ادامه غزل های آیت الله حسینی نسب

 

مائده شفا

 

دل به سراب کی نهد تشنه لب پیاله ات
تن به هلال کی دهد محو رخ غزاله ات

می دَرَد آشنای تو  نامه عشق  دیگران
گر شنود زجان ودل شمه ای از رساله ات

دل کَشَد از سرای غم عارف کوی خرّمت
دامن گل رها کند عاشق روی لاله ات

خیمه زنی چو در جهان ره نَبَرد به آسمان
مهر و مه و ستارگان جمله زشرم هاله ات

ناله کشد زهجر تو ورنه بت بهشت را
کی سزد آرزو کند یار هزار ساله ات

حور چو ماه را بگو خرده نگیرد از وفا
گر نفریبد آنکه را محو تو است و واله ات

مائده  شفا بَرَد  خسته  چشم  مست  تو
سلسله بگسلد ز پا بسته دل کلاله ات

گرچه به پای گلوشان نیست"رضا"بجزخسی
می شکفد ز شعر او غنچه به یاد ژاله ات

گنبد خَضرا

 

ساقی بیا دستی فشان این سینه پرغوغا بود
لبریز کن پیمانه را  بزمی  دگر بر پا  بود

ای شاهد شیرین  سخن  با  یاد  آن  سرو  چمن
برجان ما شوری فکن زان می که روح افزا بود

این خیمه دلدار من  یا باغی از مینوستی
کاخ زمرّد باشد آن  یا  گنبد خضرا  بود

مه پرتوای از روی او شب جلوه ای از موی او
گل شمّه ای از بوی  او  بخشنده چون دریا بود

گفتم  به  پایش  سر نهم  گفتا  زهی  بالندگی
کان مهوش فرزانه را گردون به زیر پا بود

گفتم  منم  شیدای او  محو رخ  زیبای  او
گفتا چو نیکو بنگری هستی از او شیدا بود

گلبانگ شیوای " رضا " در محفل دلدادگان
هر عاشق دلخسته را خوشبوترین صهبا بود

 

لعل شقایق

 

مستانه خرامید و ز کاشانه برآمد
گفتا غم هجر رخ جانانه   سرآمد

از شوق  وصال  بت  گلچهره معشوق
عریان شد ودر شعله چو پروانه درآمد

راه نظرش بر رخ زیبای تو بستند
نومید نگردید و   ز راه  دگر  آمد

بر پیکر او زخم سنان راحت جان بود
کش زهر جفا شهد و شفا در نظر آمد

تا جرعه ای از جام تولّای  تو نوشد
لب تشنه   به میخانه  اهل بصر آمد

مدهوش  شد از جذبه عکس  رخ دلدار
تا در برش آن مَهوَش خونین جگر آمد

زد بوسه به رخساره او  لعل شقایق
کز تربت پاکش به جهان لاله برآمد

صد قافله دل در طلبت ای بت مهسا
مستانه به همراه "رضا" ره سپر آمد

 

 

لطف نسیم

 

ای خوش آن دَم که ز ره سرو سرافرازآید
به  چمن   بلبل  رنجیده   ز  نو     باز آید

ای خوش آنگاه  که آن طوطی لب بسته  زغم
با  گل  باغ  صفا   همدم  و همراز   آید

ای خوش آن لحظه پرشور  که  مرغ  دل ما
به  هوای رخ  آن لاله  به  پرواز   آید

ای خوش آن ساعت فرخنده که با عشوه و ناز
پیک آن  دلبر گلچهره   غزل ساز  آید

ای خوش آن صبح دل انگیز که از لطف نسیم
همره  باد  صبا    عطر گل ناز     آید

ای خوش آن روز دل افروز  که  از گلشن یار
نوگل نرگس ما   سرخوش  و  طناز آید

ای خوش آن عصر درخشان که به آهنگ"رضا"
مرغ حق  در  حرم دوست به  پرواز   آید

 

 

مژده وصل

 

ای سَهی سرو شکوهنده که تا من بودم
در  دلم  مهر دل  انگیز تو را  افزودم

بر در میکده  عکس تو   به ساغر  دیدم
زان مبارک می گلگون دل وجان اندودم

به خرابات شدم   وز  پی  وصلت قدحی
از  کف  ساقی  سیمین  بدنت   بربودم

مدّعی خواست که برهم زندآن بزم وطرب
که  به  یک  غمزه ات از  دام  بلا  آسودم

دست یار آمد و  از روی کرامت  بگرفت
با  سرانگشت  وفا    دست  شراب  آلودم

جگرم  زاتش هجر رخ ماهت می سوخت
که  صبا  آمد و  از  سینه  شرر  بزدودم

در دل ظلمت شب  وز  لب پیک سحری
مژده  وصل   و   نوید  نگهت   بشنودم

ای خوش آن صفحه سیمین وخط سبزامید
که  براتی  است   از آن  بتکده  موعودم