آهوی صحرا
ای عاشقان ای عاشقان یاری دلارا می رسد
از بوستان دلگشا دلدار عذرا می رسد
دل را بشارت داده ام جان را اشارت داده ام
کان ساقی ساغر بکف از قصر حمرا می رسد
برخیز و با من خیمه زن بر زلف زیبای چمن
کز خوش خرامان ختن آهوی صحرا می رسد
دل را به دریا می زنم با شوق دیدار پری
کز بحر پاک بی کران حوری حُمیرا می رسد
سرگشتگان عقل را ماهی فروزان می دمد
لب تشنگان عشق را شهدی گوارا می رسد
عالم گلستان می شود وین کلبه بستان می شود
من خود شنیدم مژده از دیر بُحیرا می رسد
خوش باش با حکم قضا می نوش با شعر رضا
کان مهر تابان فضا پاک و مبرّا می رسد
مرغ پرشکسته
دستی که بال چلچله را بست، بسته باد
قلبی که روح عاطفه را خست، خسته باد
پایی که بر در حرم باصفای دوست
از روی خشم و کینه لگد زد، شکسته باد
سرپنجه ای که از رخ بلبل حیا نکرد
سیلی به روی نازک گل زد، گسسته باد
قومی که شعله بر در آن آشیانه زد
تا روز رستخیز به ماتم نشسته باد
ای مرغ پر شکسته ز بیداد خاکیان
آزادیت ز محبس گردون خجسته باد
رستی ز دام محنت ایام و سوختی
جان مرا که از قفس سینه رسته باد
حکم آزادی
در غریبی عاشق سرگشته دلشادی کند
کو به عشق روی جانان ترک آبادی کند
پاکبازی را نداند جز دلیر سربدار
ورنه هر بی مایه ای داند که شیادی کند
رخ متاب از نیش خار و دم مزن از رنج راه
هرکه خواهد وصل شیرین کار فرهادی کند
گر که درهای بسته شد بر رویت ای نازک خیال
تکیه بر لطف خدا کن تا کزت یادی کند
یاد او آرام جان و نام او عطر دهان
کی خدای مهربان بر بنده بیدادی کند
گر سیه شد روز مظلومان سیه تر می شود
روز کیفر دیدن آنکس که جلادی کند
در مصاف دشمنان از کف مده دامان صبر
تا در این صحرا شوی صیدی که صیادی کند
روز محنت دلخوشم از شادمانی رقیب
ای فلک من را برنجان تا که او شادی کند
غم مخور کین غصه هم روزی به پایان می رسد
شکر کن الله را تا حکم آزادی کند
شام دل افروز
سحری بود و پریسا بُت شیرین سخنم
نوبهاری طرب انگیز و گل یاسمنم
گلشنی بود و دلی شیفته و شوق وصال
جام لبریز و مهین ساقی سیمین بدنم
رقص پرشور درختان و نسیم سحری
غمزه سوسن و نسرین و صفای چمنم
نغمه مطرب خوشخوان و تماشاگه راز
جذبه لعل لب دلبر نوشین دهنم
منتظر بودم و دلباخته و دیده به راه
که ببینم رخ آن مونس گل پیرهنم
ای خوش آنلحظه که ازپرده برون گشت و زدود
رنج یک ساله هجران و جدایی ز تنم
خنک آن شام دل افروزکه با عشوه وناز
آمد آن ماه پری چهره من در وطنم
ای کمان ابروی سیمین بدن جامه سیاه
تیر عشق از خم ابروی تو بارد به تنم
ای غزال چمن آرا که به آهنگ "رضا"
دل شیدای مرا بردی و بستی دهنم
